Feest

Het is de dag na volle maan. Tegen het eind van de middag parkeert een auto voor mijn huis. Hij barst open als een zaadbol en er springen twee sprieten uit die naar de voordeur huppelen. Omhelzingen. Zoenen. Felicitaties. Een uur later wordt er aangebeld en heel het huis komt in beweging. Stoelen opzij, bank verplaatst. Want hij moet er ook nog bij. Nee, het tafeltje links, want hij kan niets met rechts pakken. O, ze hebben de stoel niet mee. Iemand lost het al op en is iets aan het regelen bij buren verderop. Iemand haalt een extra kussentje. Klaar. Geïnstalleerd. Het huis is tot de nok toe gevuld met warmte. Het kruipt onder kieren en tussen spleten door naarbuiten.

Ik geniet van de stralende gezichten, een lachsalvo. De intieme verhalen. Vier kinderen die ondanks leeftijdsverschil gewoon lekker boven een spel doen. Zich verstoppen in mijn atelier. Voordat ze weggaan kijken we de film. Het blijft een minuut stil. Minstens. Misschien wel twee of drie. Heel mooi, zegt mijn moeder. Dan zegt hij "Ja..." Zichtbaar aangedaan. Hij zegt: "....ik weet nog goed dat we ergens waren bij zee... en dat die plek tot voor 500 jaar daarvoor niet ontdekt was. Ik zat daar en dacht, dat dit altijd zo geweest was en dat niemand het ooit had gezien." Wat de film bij hem losmaakt is ontroerend en past helemaal bij wat het wil zijn. Knuffels. Zoenen. Het huis is stil en komt op adem. Alles voegt zich weer naar hoe het was voordat ze kwamen en toch is er iets veranderd. Ik meer aan bij wat tussendoor aanklopte, ga met mijn aandacht er naartoe. Geen woorden. Alleen gloeiende lava dat door mijn hele lichaam stroomt. Mijn lijf twinkelt... Niets mee doen, gewoon laten zijn. Nog maar een paar weekjes en dan is het zo ver, komt ie op het grote doek!!!!!