Inclusief (jij en zij en hij en wij en hullie)

Verbeeld je eens.... een wereld. De mooiste wereld. Verbeeld je eens de kleur van de liefde. De hartstocht. Verbeeld je eens de kleur rood. En zie dan een kleurenwaaier voor je in die kleur. Beweeg denkbeeldig met je ogen van lichtrood naar donkerrood en van donkerrood naar lichtrood.

Hoe vaker je dit doet, hoe beter je misschien kunt invoelen waarom onderscheiden op basis van kleur vreemd voelt. Wij hebben in wezen toch allemaal slechts een variatie op dezelfde determinatie: huidskleur.

Zolang we spreken over wit en zwart is er voor mijn gevoel nog te veel nadruk op ongelijkheid in huidskleur. Dan maken we hokjes. En dat is een van de twee redenen waarom ik liever zo breed mogelijk blijf denken en de term alllivesmatter mijn voorkeur heeft. Al gaat het niet om de term, maar ik wil mijn standpunt delen voor het grote geheel. Misschien hangt het ook samen met wat je mensbeeld is. Hoe kijk je naar een ander? Met welke ogen? Wat zie je? Ik kon eerst dus niet goed de vinger op de zere plek leggen. Ik zie uiterlijk niet als eerst bepalend en voel vooral. Misschien heet dat 'kijken met je ziel' of kijken met je hart en ik snap sinds gisteren dat het een persoonlijk verhaal is. Zoals er zeven miljard verhalen zijn. En ineens liep ik gisteren over straat en zag overal kleur en verschil. Wat ik niet wil... Of wat mij confronteerde met iets....

De andere reden is dat ik onmiddellijk de pijn voel van nog zo veel andere (nijpende) situaties en ik het jammer vind om niet de kans te grijpen meteen inclusief te zijn. Dat heeft de wereld nodig. Juist deze bizarre tijd is de juiste tijd. Ieder voert daarin zijn 'eigen gevecht'. In of met zijn 'eigen land'. Of heeft zijn eigen bewustzijns(verruimende) proces. Zoals we altijd ieder ons eigen pad zullen wandelen.

Niet heel lang geleden dachten we over mensen net als bij de hond of de kat in termen van rassen. Aziatisch, Negroïde, Kaukasisch... de anderen weet ik even niet uit mijn hoofd. Alleen dat is hier 75 jaar geleden (pas!) in opspraak geraakt door onder andere de holocaust waarbij - dat weten we - op basis van uiterlijke kenmerken gruwelijke dingen gebeurden.

In andere niet-Westerse delen van de wereld wordt dat nog wel sterker gedaan. In India met het kastensysteem waarbij de teint van je huid heel belangrijk is. En Japanners blijken tamelijk racistische denkbeelden te hebben. Dat kunnen we zonder begrip van hun cultuur niet begrijpen. Dan zouden we oordelen.

Wij kunnen kijken naar onze cultuur en zien en begrijpen waar onze gewoonten en voorkeuren vandaan komen. Zoals... tataaa... de wereldkaart afbeelden met Europa aan de voorkant. Hoe zou het zijn te leven in een wereld waar het gewoon is om Afrika of Zuid-Amerika aan de voorzijde te hebben?

Laten we erover van gedachten blijven wisselen. Niet alleen deze dagen. Laten we beseffen dat voorkeur hebben voor iets, voorlopig nog zal bestaan. Of misschien altijd zal bestaan. En dat dit oké is. Zolang ieder mens in zijn onderscheid maar even onderscheidend mag zijn als de ander. Zolang we dus maar gelijk zijn. Gelijk behandeld worden. En dat is een proces. Want doe jij dat elke dag? Doen we dat? Echt? Op ieder niveau? Of zijn er elke dag voorbeelden van hoe we dat niet doen. Net zo goed 'intercultureel'...? Zijn we elke dag de kleur van de liefde, de kleur van ons hart? We hoeven ons niet te schamen voor het antwoord... het mag er zijn. Bewust-zijn.