Nog anderhalvemeter

Er zit van alles in mijn hoofd en ik voel veel bij wat er nu gaande is in de wereld. Op zo veel vlakken. Op dit moment weet ik even niet wat ik erger vind... Een anderhalve meter maatschappij die als wet opgenomen wordt vanwege Covid-19.... of racisme, waarvan de bewustwording heel hard nodig is, maar waarbij de nadruk op het onderscheid tussen zwart en wit pijnlijk voelt.

De laatste dagen observeerde ik die weerstand in mij. Het hangt samen met meerdere dingen. Daarover open zijn in deze dagen is juist de bedoeling.... Om het gesprek aan te gaan. Dus ik ben open over dat ik bij 'blacklivesmatter' het onrecht naar alle anderen voel. De pijn van zo veel mensen. Maar er speelt nog iets heel anders. en ik danste er omheen....

Hoe kan ik de pen als pacifistisch zwaard inzetten, zodat ik iets toevoeg aan het grote geheel. Is een meute protesterende mensen die op hun buik liggen en scanderen 'I can't breathe' niet al krachtig genoeg? Het poëtische, esthetische en kunstzinnige ervan spreekt mij erg aan. Bijna als een performance art. Wat kan ik nog betekenen?

Ik zou het bijvoorbeeld graag breder trekken. Ik voel de pijn van alle anderen die gediscrimineerd worden. Die last hebben van racisme en daar elke dag de gevolgen van ondervinden. Waar waren we toen zij onze stem nodig hadden, denk ik beschaamd. Er gaat een lieve cartoon rond die uitlegt waarom het alleen over blacklivesmatter moet gaan. Die cartoon is inderdaad een mooie uitleg, maar het is niet omdat wij niet zien dat andere huizen in brand staan en daarbij mensen overlijden, ze niet in brand staan en er mensen overlijden....

En toch is dit nog niet de kern van de ui die ik aan het afpellen ben. De discussie neigt te verharden en te gaan naar wie gelijk heeft met welke slogan... terwijl het gaat over dat we wereldwijd niet langer mogen tolereren dat we onderscheid maken tussen mensen. In de VS gebeurt dit onder andere bij politiegeweld, maar niet alle politiemensen zijn zo en niet iedereen die daarbij overlijdt heeft een donkere huidskleur. En dan denk ik opstandig dat gezien het feit dat er nog zo veel misstanden zijn die net zo nijpend zijn rondom racisme, we de discussie ook meteen allesomvattend en inclusief kunnen maken. Zonder dualiteit.

Beide slogans kunnen gewoon naast elkaar bestaan. Ze sluiten elkaar niet uit. Dus de polarisatie die nu onstaat is niet nodig. Wat we allemaal tenslotte willen is dat we iedereen gelijk behandelen. Dus juist in deze bizarre tijd álle racisme (en discriminatie die daaruit voortvloeit), aan de kaak stellen. Praten over alles en erover in discussie blijven, ook straks. Allemaal in onszelf op onderzoek. Of in onze omgeving. Waarom die kans verloren laten gaan? Want sorry, er staat niet één huis in brand. Misschien in de media, maar niet in het nu.

Het zou mooi zijn als in de discussie alles gezien en gehoord mag worden. Zonder dat bepaalde ervaringen of gevoelens direct racistisch zijn. Niets hoeft te worden weggestopt. We zijn allemaal mensen en we leren. Elke dag weer. Het proces is niet liniair. Het is procesmatig en alles is goed, alles mag loskomen.

Maar wat is nou de nog diepere laag waarom ik me het polariserende en onderscheidende 'zwart' en 'wit' termen aantrek? Ik wilde het niet delen, ik stopte het weg. Want mijn stem zou toch weer verdwijnen in de massa. Een van mijn beide moederfiguren in mijn vroege jeugd was 'zwart'. En elke keer dat er onderscheid wordt gemaakt tussen 'wit' en 'zwart' raakt me dat. Het verbaast me gewoon.... Want ik weet niet beter. Er is geen verschil behalve de tint en het is niet nodig om die hokjes aan te brengen.. Dus ik voel pijn wanneer mensen spreken over zwart en wit. En ook wanneer 'zwarten' zichzelf in een hoek zetten door zichzelf zwart te noemen. En daarover was ik met mezelf in dialoog.

De gebeurtenissen rondom de dood van George Floyd zijn heftig... Maar ik voel dan ook meteen de pijn van alle mensen. Van ongelukkige Indianen in reservaten waaronder het aantal drank- en tabakverslaafden veel hoger ligt. Van mensen in China die door de overheid niet meer hun tradities mogen uitoefenen, omdat geloven in spiritualiteit inmiddels als dreiging voor de totalitaire staat wordt gezien. Van Aboriginals die outcast zijn in 'eigen land'.... Van Mexicanen die bang moeten zijn opgepakt te worden in de VS...... Van Joden in ons eigen land die... van en dikke mensen die, of mensen die aan de buitenkant niet anders zijn, maar door hun binnenkant worden gediscrimineerd van clubjes ... en...

... zo kan ik nog wel even doorgaan. Maar dat wil ik niet. Ik draag mijn steentje bij door te reflecteren en altijd te blijven leren in alle opzichten en elke dag bij elke situatie te kiezen voor liefde(vol handelen). En dat lukt misschien zelfs niet altijd.