Inspiraadsels

Er waren de dagen waarop we beiden het toneelstukje speelden. Zij wist ook wel dat het weer zo ver was. Kleine kindervingertjes rond een lantaarnpaal. Binnen wachtte de zoveelste keer. Ik had haar net ingestopt en moed ingesproken toen ik 'ineens een duw in mijn rug kreeg'. Voordat ik wist wat er gebeurde zat ik met mijn tas tegen het MRI-apparaat geplakt. Die humor gaf ons vleugels. Zij kon zich kunstzinnig uiten. Nat in nat. Gouache. Tekenend. Kleiend. Er zit een volwassen vrouw tegenover me. Overstromend van inspiratie. Wat hou ik van haar! En haar broer! We lopen naar café Hofman. Op het plein erachter kijk ik haar na totdat ze de toneelschool inwandelt. De stad is nog in kerstlichtjes gedompeld. Ik kijk naar de mensen om me heen. Fietsen snellen voorbij. Oogcontact. Wie mag eerst. Thuis nestel ik me op de bank met een kleed over me heen. Het is nog altijd geen winter, zei de buurvrouw. Ze voorspellen regen. De adventskaarsen branden. De kerstboom mag weg.

krabbelschetsje - j.c. willemse