Joyce Willemse

Ik groeide op in Zeist, in het hart van de antroposofie. De Vrije school had bij mij gepast, die weg ben ik later vanuit mezelf gegaan. Als kind voelde ik mij thuis bij kunstzinnige bezigheden en bouwde graag torentjes van woorden. Ik danste, tekende en zong graag (verhalen). Of zat met mijn handen in de klei. Iets later mjjmerde ik over levensvraagstukken, mensen (en hun beweegredenen), spiritualiteit (o.a. reïncarnatie) en Moeder Aarde. Wij begrijpen lang niet alles wat er te weten valt. Elk mens is een schakel in de ontdekking van 'de waarheid' en het verhogen van bewustzijn en liefde op aarde. Mijn drijfveer is maken, mezelf uiteenzetten en ruimte kweken voor bezinning. Vooral bij de (poëtische) installaties is dit een grondtoon, om door middel van beleving mensen ontvankelijk te maken de weg naar zichzelf te gaan. Voelen wat er te voelen valt, voorbij de weerstand.

 

Mijn inspiratie vind ik in mijn innerlijke wereld en de natuur, of komt 'aanwaaien'. Soms is het beginnen en mezelf expressief uitdrukken. Tijdens het zoekproces naar de juiste vorm en beeldtaal, mix en experimenteer ik met materiaal - papier, stof, kranten, hout, koper, steen en metaal (brons). Er ontstaat 'n symbooltaal waarmee ik de essentie verlang te verbeelden.