Gast, er zijn gezinnen...

Het roodborstje hipt gehaast weg van de mussen. Het houdt zich schuil tussen de heg. De mussen struinen de grond af, op zoek naar zaden die ik de avond ervoor strooide. Met een grote omweg, waarbij het vlak langs de openslaande deuren moet, probeert het roodborstje de groep van de andere kant te benaderen. De poging om bij het eten te komen mislukt. Een uur later fiets ik naar mijn favo koffietentje om te werken. Een jongen zegt tegen zijn vrienden "Gast, er zijn gezinnen die moeten het met 60 euro in de week zien te redden." Het meisje naast me vertelt aar vriendin dat ze met Kerst drie dagen langer in het ziekenhuis moest liggen, omdat de cardioloog geen tijd had te vertellen wat ze mankeerde. Wanneer ik naar huis fiets, zie ik onderweg een groepje jongens die een andere jongen staan te duwen en schoppen vanaf hun fietsen. Ik denk aan de foto in de krant van de man die een opmerking maakte over te vroeg afgestoken vuurwerk. Toch stop ik. "Jongens...." Zestien ogen kijken me aan. "Hij begon!!!" Wijzende vingers. In een flits gaat door me heen dat elk kind zijn eigen achtegrond meedraagt. In de stilte die valt duwt een van hen nog snel een keer. Hij kijkt me schuldbewust aan. "Het gaat me niet om wie begon. Ik vind het naar te zien dat jullie elkaar schoppen. Volgens mij zijn jullie slim genoeg om andere oplossingen te bedenken." Er volgt een zin met 'mevrouw' en ik lach en fiets weg. Onderweg stroomt de golf door me heen: Ik kan niet tegen onrecht! Ik kan niet tegen onwaarheden. Ook iets met liegen tegen een ander is liegen tegen jezelf. Ik kon het nooit, zal vast ook karmisch zijn. Ik voel onmiddellijk de onderlaag erin. Dat ik mijn best deed voor anderen, ervoor zorgde dat ze begrepen en gehoord werden. Dat ik als kind een geheim moest bewaren voor de persoon die me dierbaar was. Dat ik tot op de dag van vandaag moet zwijgen. Want anders doe je zelf aan 'verraad'.

Natuurlijk trekt de kosmos ook een eigen plan. Net als in de achtertuin. Het roodborstje heeft de tuin voor zichzelf en eet de laatste zaden. ets, 2012, j.c.willemse