Olifantenhart

Ze ligt op een bed. Al twee jaar. Ze is vastgebonden. Al die tijd. Ze krijgt dwangvoeding. Ze wil er niet meer zijn en tegelijkertijd wil ze naar huis. Haar pijn is groter dan de wil te leven. De krant schrijft: 'haar problematiek' is te complex. Dit meisje van amper negentien jaar. Ik wil even bij haar bed zitten en zeggen dat ze er mag zijn. Niet opgeven. Binnen de GGZ is alles.... Nee. Ik ga er geen woorden aan geven. Het is niet de schuld van 'de GGZ'. Het is een afspiegeling van hoe we alles geregeld hebben. Holistisch kijken: Hoe gaan we om met mensen in onze maatschappij? Wat is ons wereldbeeld en wat leren we onze kinderen? Beslissingen worden overwoekerd door de aanname dat hetzelfde systeem draaiende moet worden gehouden. Terwijl het systeem niet meer past bij de ontwikkelingen in de maatschappij en smeekt om een andere wending. Behalve van geld, zijn we bij besluitvorming ook in de ban van angst. Waarom denken we niet meer vanuit mogelijkheden? Met een open geest. Met verwondering kijken naar de planeet waarop we leven en haar diep respecteren. Meegaan met wat het leven wenst, wil niet zeggen dat we als maatschappij over ons heen moeten laten wandelen door andere maatschappijen die onze gedachten over vrijheid en persoonlijke ontwikkeling niet delen. Het lijkt alleen nu wel alsof de mens als individu steeds meer ondersneeuwt. Steeds meer beknot en beperkt raakt. Alsof er een karmische schil over de wereld ligt die boven onze hoofden wordt uitgevochten. Ondertussen komen velen van ons ertegen in opstand door dualiteit in de wereld te versterken: de ene groep wil dat alles bij het oude blijft, de andere slaat door naar alles omver. Op twitter zie ik ruzie en dwingelandij. Gepolariseerde reacties. Wat de vraag was weten we niet, maar het antwoord weet ik wel: Liefde. Is het liefde waardoor het meisje daar dagelijks weggezonken ligt in haar bed? Ze is een metafoor voor wat we nodig hebben: persoonlijke aandacht. Anders zijn haar ouders haar straks kwijt. Wist je dat wanneer olifanten een dierbare verliezen ze aan hun gebroken hart kunnen sterven?

De anderen in de groep steunen hem door in de buurt te blijven. Ze proberen hun maatje aan te sporen mee te bewegen met hun ritme en zo nieuwe levenslust in hem op te wekken. Soms lukt dat niet. De natuur biedt ons een spiegel. Leven is.... Je ziel ontdekken door te leven, je te stoten en te onderzoeken wat het met je doet en te ervaren waar jouw onvoorwaardelijke liefde leeft. Waar jouw hart sneller van gaat kloppen. Leven is de beweging naarbinnen maken en ook weer naar buiten. Olifanten vergeven wel, ze vergeten niet. Soms lukt het hen niet het lot te vergeven. Dan sterft de olifant aan een gebroken hart. 'Toen kwam er een olifant en blies het verhaaltje uit'... Laten we alsjeblieft proberen elkaar te steunen. Blijven geloven en vertrouwen. Want zonder echte oprechte aandacht red het meisje het niet. En wij zijn allemaal dat meisje.