De zoektocht

Er was de zoektocht op de fiets naar een mooie plek om een kunstwerk te maken voor de Grebbelinie Beeldenroute van 14 Karaats. Er was een veld in Renswoude. Daar werden in WO II vijf verzetsmannen uit de gevangenis in Utrecht als vergeldingsactie gefusilleerd. Dat werd mijn plek voor een kunstwerk. Er was een boerin die geen toestemming gaf dat daar een kunstwerk geplaatst zou worden. Er was de zoektocht naar een nieuwe plek. Door iemand anders gevonden. Er stonden dode bomen waar gedichten op zouden komen en die bomen ging ik selecteren en lintjes omheen knopen. Het Poëziebos. Er was weer een kink in de kabel, want het Poëziebos en haar paadjes zou de natuur vestoren. Dus opnieuw een zoektocht naar een nieuwe mogelijkheid. Er was een pad, vlakbij het Poëziebos. Dat pad daar had ik eerder gelopen met de boswachter en een man. Het pad raakte me meteen. Vooral de bomen rechts, die in een kring stonden en een pleisterplaats leken te vormen. Het ven er tegenover. Een van de mannen keek me aan en ik leek in zijn ogen te lezen dat hij het ook zag. De mannen keken en knikten en liepen door en ik vertraagde mijn pas, keek nog eens en voelde: Wacht, deze plek is goed. We wandelden verder, langs drassige plassen en mooie bomen. Na een omweg besloot ik: dat pad is mijn pad. En ik doopte het zoals het is: Het Poëziepad. Het voelt er goed. Ik schets: pad met loof- en naaldbomen. Een ven aan de linkerzijde, gakkende ganzen, vogelgefluit. Een open vlakte. Heide die nu nog net een gele steppe is. In de verte een bankje. En negen dode bomen langs het pad. Tot slot de naaldbomen bij de pleisterplaats, 'De Kathedraal'.. Ze vormen 'Het Stiltecentrum'. De volgende stap in het proces: bomen selecteren, de open plekken vrij maken en sluippaadjes creëren. Vier gedichten die ik in het 'Het Poëziebos' schreef, kon ik overhevelen naar 'Het Poëziepad', omdat de bomen dezelfde kenmerken vertoonden. Tot slot schreef ik ter plekke bij elke boom een gedicht. De bomen, de sfeer en de zeggenskracht van het moment, waren leidend.