Schuldslaven

Opa’s en oma’s leefden om te werken. Monden te vullen. Zo was dat. Samen met anderen bouwden ze het land na de oorlog weer op. Door hun avontuurlijkheid of ondernemerszin kwamen ze wel buiten gebaande paden. Maar ja, toen mijn ouders uitvlogen hadden ze net zo goed vanaf de grond een nieuw bestaan op te bouwen. Maar met een praktische opleiding op zak. Dat wel. Door passie, avontuurlijkheid en ondernemerszin creëerden ze steeds meer vrijheid. Dankzij die vrijheid konden ze zichzelf nog verder ontwikkelen. Voor zichzelf, maar ook voor hun kinderen. Vrijheid was het sleutelwoord. Zonder er woorden aan te geven gaven ze daarmee ook de gedachte door dat vrijheid samenhangt met materieel belang. Die boodschap kwam voort uit wat zij van hun oorlogsouders meekregen: Schaarste.

Zoiets als het toiletpapier-gevoel dat bosjes mensen hadden tijdens de lockdown. Kennelijk kennen we in deze tijd vooral dat gevoel van tekort. Inmiddels kennen we ook andere gevoelens van tekort resulterend in onder andere zwaar epidemische en onderschatte knuffelhonger, maar dat terzijde.

Dus ja, zo doen we dat. Generatie op generatie geven we elkaar zonder woorden (onbewuste) boodschappen door. Vaak voelen we diep vanbinnen als rondkruipende wezentjes al wat onze ouders ons meegeven. Vaak nemen we een poosje later nog dieper vanbinnen het besluit het anders te doen dan zij.

Want ja, we observeren een ander motief of kernwaarheid in onszelf van waaruit we willen leven. En ineens zijn we dan een individu met eigen conclusies over de keuzes van onze voorouders. Die conclusies worden deelgenoot in een complexe warboel van karaktereigenschappen, persoonlijkheid, ervaringen, gevoelens, emoties en zielsverlangens van waaruit we keuzes maken.

Leven is ontdekken wat je eigen waarheid is. Je ‘zelf’ gewaar zijn die óók het product is van de maatschappij waarin we leven en de generaties voor ons.

Op een dag was mijn conclusie dat ik mijn hart wil kunnen volgen. Ruimte en tijd om mijn intuïtie te ervaren. Al wil ik nog liever dat wat het beste is voor mij, het allersbeste is voor iedereen. Mijn kinderen kregen deze boodschap inderdaad onbewust mee. Volg je hart! Blijf verbinding maken met jezelf. Geld was geen motief. Het stond voor mij ergens op de derde plaats. Waarschijnlijk product van denkbeeldige overvloed.

Aan de andere kant voel ik heus dat mijn ouders een punt hadden. Geld is wel degelijk een kern in dit bestaan. Ik ben dankbaar voor de boodschap dat je geen studieschuld moet opbouwen en wil ook niet dat mijn kinderen die krijgen.

Maar terwijl onze ouders destijds nog niet zo beknot werden door allerlei regeltjes en wij een aanzienlijke studiebeurs ontvingen, gaat wie nu jong is massaal een schuld aan met de staat. “O, dat betaal ik makkelijk terug wanneer ik werk”, hoor je vaak. En dan? Zo raak je toch een slaaf van de overheid?!

Een studieschuld duwt je als het ware terug in je ontwikkeling. Misschien wel in de onderste laag van de piramide van Maslow. De laag waarin we door de Coronacrisis ook naartoe geduwd worden. Een protesterende boer verwoordde het zo: “98% van de bevolking wil ‘Wonen, recreëren, geld verdienen en eten’”.

En ik denk stilletjes…. Zou het zo zijn dat als je vooral hiermee bezig moet of wil zijn, er minder ruimte is voor bewustwording en bezinning? En zou het zo zijn dat sommigen daar profijt van hebben als dit op grote schaal gebeurt?

Laatst zag ik een plaatje van ‘het Kalegri plan’ en iets over de Rothschilds (en andere buitensporig rijke families), die via kartels en het bankwezen dit plan ondersteunen. Als het waar is....

Wat doet de generatie die het product dreigt te worden van studieschuld en coronamaatregelen? Hoe blijven ze wakker, in plaats van zich door onze maatschappijvorm - die wij ergens voor een groot deel mede bepalen door de stemvakjes die we aankruisen en ons (koop)gedrag - als een schuldslaaf in slaap te laten sukkelen?

Welterusten.

Of wacht, ik bedoel: Goedemorgen!